‘drieGent’

Dit bericht had ook ‘drieluik’ getiteld kunnen zijn, ware het niet dat de oorsprong van dit verhaal in Gent gelegen is en niet in Luik.

Afgelopen weekend waren Renske en ik in Gent. Omdat het al even geleden is dat ik er voor het laatst was, was ik benieuwd of mijn enthousiasme over de stad net zo groot zou zijn als voorheen.

Kort gezegd: ‘Zeker en vast!’

Een van de eerdere keren Gent bezoeken was in 1994, alweer een dikke 30 jaar geleden. Tekenen was op het Stedelijk Gymnasium Breda, waar ik toen middelbare scholier was, spijtig genoeg geen eindexamenvak. De tekenlessen hielden op na het derde lesjaar.
Gelukkig was daar docent tekenen, Paul Moggré, die liefhebbers van het vak aanbood buiten de reguliere lesuren verder te leren. Twee liefhebbers in getal waren we. Hoewel eigenlijk drie, want Paul was als docent zeker een van ons. Hij liet me kennismaken met diverse grafische technieken, zoals zeefdrukken en etsen.

Voor het etsen gebruikten we een eenvoudig houten stokje met daarin een spijker. Een omgekeerde viltstiftdop deed dienst als bescherming voor het scherpe puntje. Het pennetje zit nog altijd in mijn tekendoos van toen.

Paul bereidde de etsplaat voor met was zodat ik daar naar hartenlust en vooral uiterst pietje-precies in kon krassen. Buiten lesuren op school en daarna thuis op mijn zolderkamer.
Als de ‘gekraste’ tekening klaar was ging de etsplaat op school het zuurbad in en werden al die priegellijntjes hele fijne groefjes, klaar om ingewreven te worden met inkt voor een gang door de etspers. Niet alleen de groefjes van de etsplaat, ook die van mijn vingers vulden zich zo meer dan eens met inkt.

Een van de etsen uit die periode is naar een analoge foto die ik in 1994 maakte van de Sint-Baafskathedraal in, inderdaad, Gent.
Het resultaat van mijn tekening in spiegelbeeld op de etsplaat was een serie van zes genummerde afdrukken. Die gingen de wereld niet over en kwamen niet in musea of galeries te hangen. Wel hing er eentje bij mijn oma aan de muur. Net als zij op mij was ik daar maar wat trots op.

Afgelopen weekend moest ik weer aan die ets denken toen de kathedraal tijdens ons bezoek geregeld in mijn blikveld verscheen. Een andere route en een ander standpunt dan toen, maar toch weer een foto gemaakt. Een foto die kort geleden en ver verleden met elkaar verbindt.

Vandaag heb ik de analoge foto, de etsplaat en de afdruk digitaal vastgelegd. En met dit bericht gaat de ets tóch nog de (digitale) wereld over.